මං එන තුරු ඉදිකඩ ළඟ ඉන්නවාද අම්මේ?

විශාරද ගුනදාසකපුගේ සූරීන් විසින් ගයනු ලබන මෙම ගීතය මාහට ලැබුණු ඊයක ඇමිණිලා තිබුනා අද කාලයේ සමාජ තත්වය මෙය නිසා මේ ගැන පොඩ්ඩක් කතාකරන්න ඉඩක් මගේ බ්ලොග් එකේ වෙන් කලා ගොඩක් දරුවන් තම බිරිඳගේ බසට නැවී තම ආදරණීය මවට වෙනස් කම් කිරීම ඈත අතීතයේ පටන් සිදුවන දෙයක්. අද කල මෙහි ප්‍රවනතාව ගොඩක් දුරට වැඩියි. පොඩි කාලේ ඉඳන් මෙම ගීතයට සවන් දුනමුත් මෙහි අරුත වැටහුනේ තරමක් ලොකු මහත් වූ පසුවයි. මෙලොව කිසිම ආදරයක් තමන්ගේ මවගේ ආදරය හා සමාන නැත. කොල්ලනේ........ ගැණු මෙලොව හිඟ නෑ ප්‍රතිශතයක් වශයෙන් ගත්කල පිරිමින්ට වැඩ වැඩියි. නමුත් අම්මා කියන්නේ කියන්න පුළුවන් එකම කෙනාටයි. තමන්ගේ බඩින් වදපු දරුවට මවක් ආදරය කරන තරම් කිසිම ගැහැනියකට බැහැ පිරිමියෙකුට ආදරය කරන්න. මගේ හිතවත් පවුලක් නවතන් ගෙන සිටින නිවසේ හිමිකරු මසකට ලංකාවේ මුදලින් ලක්ෂ පහ හයක වේතනයක් ලබන අයෙකි. වාහනයක් ඇත. තමන් සිටින නිවස කුලී පදනම මත ලබාදී එයිනුත් තුන් හාර ලක්ෂයක් උපයනු ලබයි. නමුත් මොහුගේ මව ජීවත් වනුයේ අරාබි ගෙවල්වල කුලීවැඩ කොට ලබංනාවූ සොච්චම් මුදලෙනි.  අපේ තරුණ පරපුරට හිතන්න දෙයක් මම මේ කියන්නේ. කවදාවත් අම්මට දුක් දෙන්න එපා එය මෙලොවදීම පඩිසන්දෙනවා. බුදුදහමේ උගන්වන පරිදි මවට පියාට සැලකීම යනු බුදුන්ට සැලකීමක් හා සමානයි. ගෙදර බුදුන් නමින් හැඳින්වෙන අම්මා වෙනුවෙන් ඔබ කොතෙක් ඔබෙන් වියයුතු යුතුකම් ඉටුකොට ඇත්දැයි කල්පනාකාර බලන්න.
  
කුඩා අප අතින් කුහුඹුවකුට හෝ හිංසාවක් පීඩාවක් වනවා දකින්නට අම්මා කැමති වුණේ නෑ.  අපි අම්මත් එක්ක ගමන් බිමන් ගියේ හරිම කැමැත්තෙන්.
බස් එකෙන් දුම්රියෙන් යන ගමන් බිමන්වල දී අපේ ජීවිතේට වටිනා අත්දැකීම් එකතු වුණා. ඇස් නොපෙනෙන අසරණයෙක්, අත පය නැති ආබාධිතයෙක්, මන්ද බුද්ධිකයෙක් ඇස ගැටෙන හැම වෙලාවකම ඒ අයට එහෙම වෙන්න හේතුවත් ඈ හෙමිහිට කියා දුන්නා. ‘පුතේ මේ, මේ, වැරැදි කළ නිසයි ඒ අය අද මේ විදිහට දුක් විඳින්නේ’
ඒ විතරක් නෙවෙයි. අසරණකමට හිනා නොවෙන්න, අසරණයන්ට පිහිට වෙන්නත් අපිට ඉගැන්නුවේ අම්මා. කාටත් වරදක් නොකර ධාර්මිකව ජීවත් වුණොත් ඒ ගුණධර්ම විසින් ම අපි ආරක්ෂා කරගන්නා බව අම්මා කියා දුන්නේ උදාහරණ ද සමඟින්.
ඕනෑ කරන පොත්පත්, ඇඳුම් පැලඳුම් අඩුවක් නැතිව අරන් දුන්නත් ඒවා අරපරිස්සම් කරගන්නා හැටි වගේ ම ලැබෙන දෙයින් සතුටු වෙන හැටිත් ඇය කියා දුන්නා. දකින දකින දේ ඉල්ලා හඬා වැටෙන්නත්, දකින දකින කෙනා අනුකරණය කරන්නටත් අප හුරු නොවුණේ ඒ නිසා. ජීවිතේ සැප සතුට වගේ. දුක හිමි වන බව, ජය පැරදුම, ලාබ අලාභ, නින්දා ප්‍රශංසා, කීර්තිය, අපකීර්තිය, මේ සියල්ල මැදහත් සිතින් විඳ දරා ගත යුතු බවත් ඉගැන්නුවේ ජීවිතේ සමහර හැල හැප්පීම් මැද අම්මා මුහුණ දුන්න හැටි කියා දෙමින්.


කවුරු හෝ කෙනෙක් පුංචි උදව්වක් කළත් කට පුරා ස්තූති කරන්නට වගේ ම කෙළෙහි ගුණ සලකන්නටත් අම්මා අමතක කළේ නෑ. අපට ශාස්තෘන් වහන්සේ වූ බුදුරජාණන් වහන්සේ කලගුණ උතුම් කොට සැලකූ බවත්, කෙනෙක් අනුන්ගෙන් උපකාර අරන් ඒ කළගුණ අමතක කළොත් නැවත උදව් අවැසි වෙලාවක එයට උපකාර වන කෙනෙකු සොයාගත නොහැකි බව උන්වහන්සේ දේශනා කළ බවත් ඇය අපට කියා දුන්නා. ඒ වගේ ම අම්මා අනුන්ට උපකාරයක් කළොත් ඒ අයගෙන් ප්‍රත්‍යුපකාර බලාපොරොත්තු වූයේ ද නෑ. අපිට මේ ජීවිතේ ගැන මුලින්ම කියල දුන්නේ අම්මා. අපේ ජීවිතයේ මුල්ම ගුරුවරයා උනෙත් අම්මා පොඩි කාලේ ඉඳන් දසමසක් කුසේතියන් හදල කවල පොවලා ලොකු මහත් කල් පස්සේ අපි  මොකද කරන්නේ සහකාරියක් අරන් යනවා නමුත්.පුවත් පතක් ගත්තොත් අපිට පේනවා ද්‍රෝහී බිරින්දන් ගැන නමුත් ජීවිතේට දැකල තියෙනවද ද්‍රෝහී උන මවක් ගැන ( මම මේ කියන්නේ හැම බිරිඳම එකයි කියන එක නෙවෙයි) නමුත් අම්මා කියන්නේ දුකේදීත් සැපේදීත් අපි ළඟ ඉන්න එකම කෙනා විතරයි වෙන කවුරු හිටියත් අතේ මිටේ තියෙනක් ඉඳීවි නැත්නම් ඔයාලව අඳුන එකක්වත් නෑ අදටත් පමා වැඩි නෑ ඔයාගේ අම්මා වෙනුවෙන් ඔයාගේ කාර්ය බහුල  දවසේ විනාඩි දහයක් පහලවක් වෙන්කරන්න මොකද ඒ දේ උනත් අපිට කරන්න තියෙන්නේ බොහොම කෙටි කලයි. ජීවත් වෙනකම් සලකන්නේ නැතිව මැරුණට පස්සේ පින්කම් කරලා වැඩක් නෑ ඉන්නකල් ඇයව සතුටෙන් තියන්න.






ස්තූතිය මෙම ලිපියෙහි පින්තූරය සහ අදහස මට ලබාදුන්  ප්‍රවීණ ලේඛිකා සුරංගි අතුකෝරල මහත්මියට.